Normaliseren van verhoudingen

We geven veel trainingen in de zorg: jeugdzorg, ouderenzorg, geestelijke gezondheidszorg, zorg voor mensen met een beperking. We merken in alle sectoren de enorme betrokkenheid van medewerkers bij de mensen met wie ze werken, maar ook de neiging veel voor die ander te doen en daarmee, bewust of onbewust, ook voor die ander te bepalen. Vanuit goede bedoelingen, maar niet altijd vanuit gelijkwaardigheid, omdat de een voor de ander wil zorgen of diegene als slachtoffer ziet in een situatie. “Wij voelden ons eerst allemaal slachtoffer, omdat we ook steeds zo benaderd werden,” vertelt een familielid over hun situatie.

Slachtoffers
Binnen deze familie was onenigheid ontstaan door een nare gebeurtenis. Een oom had tijdens een psychose zijn neefjes ernstig mishandeld. Hierna ontstonden twee kampen in de familie. Het ene kamp was woedend op de oom en het andere kamp nam hem in bescherming. De ouders van de kinderen waren gescheiden, maar hadden tot het incident prima contact. Dat was in één klap over. De moeder van de jongens stopte per direct het contact met de hele familie. Ze zegt: “Ik moest vechten voor mijn kinderen.” Daardoor werd de hele familie geraakt. De advocaat van de vader stelde een Eigen Kracht-conferentie voor. Mijn collega: “De moeder zag de kinderen en haarzelf als slachtoffers, maar de familie voelde zich ook slachtoffer, omdat ze ineens hun neefjes niet meer zagen. Iedereen moest partij kiezen.”

Gelijkwaardigheid
Onze insteek is altijd het zoeken naar normalisering van verhoudingen, zonder positionering van dader(s) en slachtoffer(s). Als je dat wel doet, dan kom je er moeilijk uit. Het gaat om erkenning van ieders gevoel en om te kijken wat nodig is. Aan de familieleden zijn open vragen gesteld: “Wil je in gesprek, wat heb je daarvoor nodig, wie zijn nog meer geraakt en wie kunnen meedenken?” We volgden hun tempo en langzaamaan bleek dat mensen uit verschillende ‘kampen’ wel verbinding wilden. Hierover in gesprek gaan werd het uitgangspunt voor een bijeenkomst. Uiteindelijk kwam een groot deel van beide families. Er is veel uitgesproken. Het belangrijkste was dat er stap voor stap contact kwam tussen de vader en de kinderen en vervolgens ook tussen andere familieleden. Een tante zei achteraf: “Het hielp erg dat de Eigen Kracht-coördinator ons allemaal vanuit gelijkwaardigheid benaderde, niet vóór ons dacht en geen oplossingen had. Hij stelde alleen vragen, waardoor wij konden zoeken naar een passende weg. En die hebben we gevonden.”

tekst: Hedda van Lieshout

Wekelijks een inspirerend voorbeeld van Eigen Kracht in uw mailbox? Lees dan onze nieuwsbrief, hieronder kunt u zich aanmelden.