Actueel

Een medewerker van een verslavingskliniek belde over een man die bij hen in behandeling was: “Hij heeft een tijd in de kliniek verbleven, is afgekickt en krijgt nu ambulant begeleiding. Hij wil geen contact met zijn familie, maar hij heeft wel steun nodig.” De man vond het goed dat een Eigen Kracht-coördinator langskwam, maar zei vervolgens hetzelfde: “Ik heb niemand meer, ik red het wel alleen.”

"Het zit zo in me dat ik het regel voor mensen. Voordat ik ergens naar binnen ga, zeg ik nu tegen mezelf dat ik moet wachten,” vertelt een wijkverpleegkundige in een training. We hebben het over regie bij mensen laten, over niet beslissen voor anderen en over loslaten. Ze vertelt: “Ik had een huisbezoek bij een mevrouw die door de huisarts naar ons was verwezen. Ze had in het ziekenhuis gelegen en was angstig. 

Deze week was de jaarlijkse netwerkbijeenkomst voor alle Europese landen die Eigen Kracht-conferenties organiseren (Family Group Conferences), dit jaar in Litouwen. Collega’s uit tien landen wisselden ervaringen uit en leerden van elkaar. Uiteraard werden er veel verhalen verteld, waarvan ik er een wil delen. Bij onze Duitse collega’s kwam een telefoontje binnen met de vraag naar een Eigen Kracht-conferentie, daar Familienrat geheten. Een alleenstaande moeder had niet lang meer te leven en wilde een bijeenkomst.

“Kleine stapjes en humor maakten het verschil,” vertelt een Eigen Kracht-coördinator over de situatie van iemand die was opgenomen in een ggz-instelling vanwege depressie en een angststoornis. "Hij was geboren als meisje, maar voelde zich man en wilde ook zo worden aangesproken. Hij voelde zich erg onveilig door alles wat hij had meegemaakt. Zijn vraag was: ‘Hoe kan ik mezelf weer verbinden met de samenleving?’ Hij wilde dat zijn moeder, een neef en twee vrienden meedachten.

Als het plan dat de kring in een bijeenkomst heeft gemaakt op papier staat, zit de taak van de Eigen Kracht Centrale erop. Regelmatig komen er vragen over de borging van het plan. De Eigen Kracht-coördinatoren vragen aan de kring om als onderdeel van het plan twee afspraken te maken: ‘Wie vanuit de kring van familie en bekenden is eerste aanspreekpunt als afspraken niet blijken te werken (het bewaken van het plan)’ en ‘Wie komen wanneer bij elkaar om de voortgang van het plan te bespreken en wie neemt het initiatief hiertoe?’ 

“Ik wil het wel proberen, maar mijn vrouw liever niet,” zei een vader toen een Eigen Kracht-coördinator belde. De jeugdbeschermer had gezegd dat de verhouding draagkracht en draaglast zozeer uit evenwicht was, dat haar zorgen groot waren. Ze had de ouders aangeraden een familiegroepsplan te maken en hoewel de moeder twijfelde, hadden ze ingestemd met een gesprek hierover. De Eigen Kracht-coördinator: “Ze hadden drie kinderen, de oudste had veel gezondheidsklachten. De vader benadrukte de zwaarte, de moeder zei dat ze het zelf wel redden.

Toen een jongen van 11 jaar voor de derde keer na een epileptische aanval in ernstige toestand werd opgenomen in het ziekenhuis, sloeg het medisch team alarm. Ze spraken met zijn moeder en overlegden met maatschappelijk werk. De jongen bleek zijn medicatie niet regelmatig in te nemen. Omdat hun zorgen groot waren, werd er een melding gedaan bij Veilig Thuis en kwam het terecht bij een kinderrechter. De betrokken professional vertelde daar dat de ouders verward overkwamen en dat er onvoldoende toezicht was op de jongen.

“Trust the process,” was een van de vele wijze lessen van Rob van Pagée, oprichter van de Eigen Kracht Centrale. Afgelopen week is Rob overleden. Ruim zeven jaar geleden vertelde hij mij over iemand die wekelijks verhalen deelde en zo bedachten wij samen om te beginnen met vrijdagverhalen. Daarom is voor mij een vrijdagverhaal de mooiste manier om Rob te eren.

Afgelopen week kreeg ik twee berichten doorgestuurd met de boodschap: “Wat zonde dat hier niet gedacht is aan een familiegroepsplan!” Het eerste bericht stond op LinkedIn. Het ging over Tessa die bijna 18 jaar wordt en daardoor niet in het gezinshuis mag blijven waar ze woont. Er zitten tien professionals om de tafel om te bespreken waar ze kan gaan wonen. Iedereen wil helpen, maar niemand kan iets doen door de huidige regels. Uiteindelijk heeft de schrijver het zelf geregeld. Hij pleit voor professionals die zich niet laten vastzetten in protocollen, maar doen wat nodig is.

Begin deze week was er een training voor medewerkers van een wijkteam over samenwerken met informeel netwerk. Twee deelnemers vertelden over hun ongemak bij het doorvragen naar iemands netwerk. Een deelnemer zei: “Als een moeder zegt dat ze niemand heeft, dan vind ik het lastig om door te vragen.” Een ander voegde toe: “Als ze dan uitlegt dat haar zussen zelf een druk leven hebben en ze hen dus niets kan vragen, dan wil ik echt niet aandringen.”